Rozdział 15

Usłyszałem kluczyć w drzwiach. Czyli jednak serio chce gadać. Nie pasuje to do niego. On chce gadać o uczuciach. Ciekawe

- No i jestem. 

- Noo, po co?
- Chcę pogadać.

*******************************Ashley*******************************************
Coś czuję że Andy myśli, że będę próbować go ''atakować'' i że on musi się bronic od początku. Jest w lekko mówiąc złym humorze, a co idzie za tym to będzie klasyczny przebieg rozmowy sam na sam, czyli:

1. Będzie nie miły,

2. Będzie udawał nie dostępnego i że nic mu nie jest,

3. Zacznie krzyczeć,

4, Będzie się powoli przełamywać,

5. Szczera rozmowa,

6. Przyzna się do czegoś,

7. Jakaś prośba.

Podszedłem do niego i usiadłem na łóżku. Leżał z rękami zawiniętymi na piersi z ''bojową;; miną. Norma, kiedy jest nie w humorze albo kiedy wie że będzie dla niego nie przyjemna rozmowa.
-Ale ja zacznę. 

- No to mów. - Kurde, teraz to ja się boje.

- Chcę się wyprowadzić. Chciałbym wiedzieć czy chcielibyście się przeprowadzić razem ze mną, czy tu zostać?

- A co Cię zmusiło do tej decyzji? - A to mnie zaskoczył. 

- No wiesz, słyszałem. Kurwa, słyszałem wszystko. 

- Alee, kiedy? Co słyszałeś?

- Dzisiaj? Ogródek? Sara? Mówi Ci to coś?- Aż usiadł kiedy wymieniał okoliczności. 

- Ołł. Wiem. Ale Ty wiesz, że to wszystko co ona powiedziała o Tobie i o Dylan to nie prawda?

- O Dy może nie. Ale chuj. Chcesz czy nie?

- EJ, chwila. Ty chcesz tu zostawić Młodą z Sarą? 

- Nie, oczywiście że nie. Wiem jak ona się do niej odnosi. Weźmiemy ją ze sobą, a jak dostanie wypłatę pójdzie na swoje. 

- A no dobra. Młody. Pogadamy o tym z wszystkimi i przy wszystkich, okej?

- Dobra. - Coś łagodnie poszło. 

- Mam pytanie. Jak tam Twoje odczucia, uczucia co do Julki?

- Wiesz, jest jak było. Zamknij drzwi. - Powiedział gdy usłyszał, że ktoś chodzi po piętrze. Wstałem i spełniłem jego prośbę. - Dzięki. No to wracając. Jest jak było. Cholernie boli. W sumie chyba nawet bardziej boli jak każdy mi jedzie, jaka to ja nie jestem i jaka to ona nie była. Generalnie czuję się coraz bardziej chujowo. Mam ochotę zamknąć się w pokoju i nie wychodzić. 

- Gościu, powinno Ci już przejść. Schlaliśmy Cię tyle razy że pewnie nie pamiętasz całego zeszłego miesiąca i pewnie z trzech koncertów. A Tobie dalej nie odpuszcza. Posuń się trochę tam. - Wjebałem się na łóżko i leżeliśmy obok siebie. 

- Ashley, kurwa. - No i zaczęło się. - To są uczucia. Tego nie schlasz. To co najwyżej spowodowało że do teraz nie czuję gardła. I sam widzisz czuję się coraz gorzej. 

- Rozumiem, że musimy Cię najebywać dalej. i że musimy iść do pani Bułki.
- Ale Ashley. Kurwa. Nie potrzebuję, tej jebanej psycholożki. 

- Kurwa. Nie potrzebujesz? A Twoja depresja? A Twoje jebane myśli samobójcze?! A Twoje zamykanie się w sobie?! I Ty nie potrzebujesz?

- Nie, kurwa! Nie potrzebuje. 

- Potrzebujesz i do niego pójdziesz, choćbym musiał Cię tam zaciągnąć. 

- I chuja, nie dasz rady. - Nie tak chciałem tą rozmowę ...

- To tylko Twoje zdanie. Jeśli chcesz pierdolić o tej przeprowadzce za pół godziny bądź na dole. Zwołam chłopaków. 

- Yhm. - Tylko mruknął cicho i wziął swoje fajki do ręki. Polazł na balkon. Pewnie znowu się truje paląc jedną za drugą. Tylko i wyłącznie dlatego że on miał życie jakie miał i zdarzyło się mu co się zdarzyło pozwalam mu palić. Zwykle przy mnie się nie pali. Generalnie uważam, że to po prostu zwykłe chamstwo zatruwać się fajkami świadomie i własnowolnie podczas kiedy ktoś inny pragnie życie i tego żałuje.

 Kiedyś nawet próbowałem zabierać mu fajki lub próbować mu to jakoś ograniczać ale to odpijało się na jakości wykonywanej muzyki. Albo nie był w stanie wyciągać wysokich dźwięków, albo był zły i jakoś nie był skory do kompromisów. 

Stwierdziłem w końcu że lepiej żeby palił niż żeby sięgnął po jakieś narkotyki. No i jest jeszcze alkohol. Ale do alkoholu to ja zwykle jestem pierwszy i prowokuje wszystkie libacje. 

Ale mniejsza. 

Zszedłem na dół i poinformowałem wszystkich że maja siedzieć na dupach w salonie, a sam poleciałem jeszcze poprosić Dylan żeby zeszła. 

Kiedy byłem na górze kulturalnie zapukałem, usłyszałem takie '' Czego, kurwa?''. Ona chyba zostanie przyjaciółką Andy'ego. Przynajmniej po d względem krzyków. 

- Spokojnie. To Ashley. 

- Idź sobie. - Postanowiłem nacisnąć na klamkę. Może było otwarte. I było. Ryzykując życie, wszedłem do środku. Ona patrzyła na mnie wzrokiem seryjnego mordercy. 

- Mała, słuchaj. Zejdź ze mną na dół. Andy ma ważne pytanie i prosił żeby byli wszyscy. 

- Ale po chuja? Już chcecie pytać kiedy mnie wyjebać? 

- Nie no, co ty? Jesteś super dziewczyną.  Po za tym my nie jesteśmy jak Sara. 

- I tak to się pewnie miło dla mnie nie skończy. Mi się nic dobrze nie kończy. 

- Kolejna. - Wymruczałem. 

- Kolejna? Co, kurwa, kolejna?

- Jeszcze przynajmniej jedna osoba w domu ma aż tak niską samoocenę. 

- Skąd Ty to wiesz? Aż tak widać? Czy znasz się ''na ludziach''? Czy jak?

- Można powiedzieć, że mam styczność z osobami z niską samooceną i depresją. Całkiem dobrą styczność. A teraz chodź na dół, okej?

- Ok. 

- Pomożesz mi może, zamieść szklanki do pokoju?- Zapytałem kiedy staliśmy w kuchni. Ona bez odpowiedzi wzięła i poszła. 

W pokoju siedzieli już Jake, Jinxx, Coma i ku mojemu zaskoczeniu był juz Andy, a Sary nie było. Usiadłem na kanapie. Dylan podawała jeszcze szklanki. 

- Młoda, tu siądź. Ja i tak wstaję. - Puścił ją Andy na swoje miejsce. On jest dla niej miły, bardzo miły. Czyżby wiedział coś co zmusza go do takiego zachowania?

- Dzięki. - wymruczała pod nosem. 

- Młody po co nas tu ściągałeś?- Zapytał w końcu CC. 

- Mam do Was ważne pytanie. - Powiedział opierając się o meble. - Generalnie, podjąłem decyzję, że chcę się stąd wyprowadzić. I mam pytanie czy chłopaki idziecie ze mną czy tu zostajecie. 

- Ja myślę, że nie ma się tu nad czym zastanawiać. - Wypowiedział się Jinxx. - Ja idę. 

- I ja. - Wtrącił się Jinxx. - Ja i Sami też idziemy. Myśleliśmy też ostatnio nad tym, czy by tego nie zaproponować. 

- Ja też. - Jake. Wszyscy po kolei zaczęli wstawać pokazując, że są z Andy'm. Musiało mu to poprawić samopoczucie. Wstali wszyscy, tylko nie Dy. 

- Po co mnie tu ściągałeś?

- Otóż o to, że pomyślałem że może też zechcesz się wyprowadzić. 

- Nie mam pieniędzy na to. Muszę tu zostać. 

- Ale daj mu dokończyć. - Wtrąciłem się. 

- Pójdziesz z nami, zamieszkasz. Dostaniesz swój pokój i w ogóle. Podobno masz już pracę. Jak dostaniesz wypłatę zdecydujesz czy chcesz się wyprowadzić czy po prostu podzielimy czynsz jeszcze między Ciebie. Myślę że poznaliśmy Cię dzisiaj dość, abyś mogła z nami dom dzielić. 

- Jeżeli nie będę Wam przeszkadzać - Przeleciała po nas wzrokiem.- To fajnie by było. Póki nie miałabym za co płacić mogłabym coś robić. Nie wiem... coś ugotować czy posprzątać?

- Młoda. To się jeszcze ogarnie. Dla nas to też będzie fajne że jakaś lasia będzie się u nas kręcić i przy okazji nie będzie wielka jak trzydrzwiowa szafa i będzie względnie normalna pod względem psychicznym. 

- Takk, normalna. Z pewnością. Ale serio. Dzięki. - Zaczęła nas po kolei przytulać. 

*****************************Dylan********************************************

- Ej, słuchajcie. Nie ma Sary. Przenieśmy się do ogrodu. - Zaproponował Pan Ładny Uśmiech. Nie odpowiadając po prostu poszliśmy. 

Siedzieliśmy, rozmawialiśmy. Było fajnie. Nie pamiętam kiedy ostatnio zapomniałam o upływającym czasie, o wszystkim co mnie otacza. Po prostu żyłam. I było mi dobrze. 

- Ej, ja idę. zaraz wrócę kiedyś. 

- Ok, wróć kiedyś. - Odpowiedziała mi Sammi. Narzeczona Jinxx'a. Całkiem fajna kobitka. 

Odeszłam bo dzwonił ten cwel. Najukochańszy cwel na świecie. David. Dzwonił na Skypie, Postanowiłam przełączyć na kamerkę i poznać go z moimi nowymi znajomymi. 

- Cześć. - Wyszczerzyłam się.- Nie odzywaj się. Poznam Cię z moimi współ-lokatorami. 

- Ej, chwila. Chcesz mnie poznać z tą szmatą? - Czyżby chodziło o Sarę?

- Nie tą szmatę, resztę ludzi, którzy mocno mi pomogli. Zwłaszcza 2 z nich. 

- A to pędź. W czym Ci pomogli. 

- Po tym jak wiesz i jeden, i drugi dużo mi wyjaśnili jak to z nią jest i nie pozwolili znowu nic sobie zrobić chociaż nie wiedzą nic o mojej depresji. 

- I proszę. Proszę, żeby nie dowiedzieli się zbyt szybko. Nie znasz ich jeszcze dobrze i nie wiesz na ile możesz zaufać. 

- Wiem, wiem. - Przynudza troszkę. 

- A i mam nawijać po polsku czy angielsku muszę?

- Angielski. Już jesteśmy. 

- Ok.

- Chłopaki i Sammi. Słuchajcie. Pierdolę sobie teraz z moim najlepszym przyjacielem. On chce Was poznać. Przekażę telefon i pogadacie coś tam, ok?

- No dawaj. Chce pierwsza. - Krzyknęła Sammi. 

********************************David********************************************

Cieszę się, że Dylan może w końcu znalazła znajomych, ale kurde. Co będzie jak oni ją zostawią, a mnie nie będzie?  Co jeśli znowu będzie miała nawrót depresji, a im nie będzie mogła się zwierzyć?

Moje rozmyślania przerwał głos jakiejś kobiety. Dy już komuś przekazała telefon. 

Kobieta przedstawiła się jako Sammi. Sammi Doll. Kojarzyłem i jej twarz skądś, i imię, ale nie mogłem skojarzyć skąd. Ale nie ważne. 

Następną osobą był jakiś facet. Kurwa. Znam go. To jest jebany. Kurwa, jebany Ashley Purdy! Ten Ashley Purdy. Z Black Veil Brides. Mój ulubiony muzyk. 

- Kurwa. Ej, serio?

- Co serio? - Chyba lekko zdziwiony był. 

- Mieszkacie z Dylan? Ona mieszka z wami? 

- Noo tak. Tak. - Roześmiał się. 

Resztę osób poznałem z podobnym entuzjazmem. Po prostu łał. Jak? I ona mi nie powiedziała? I ona ich nie rozpoznała?

''Poszliśmy'' do jej pokoju i pogadaliśmy jeszcze chwilę. Ja cały czas jarałem się, że ona ich zna. Mieszka z nimi. Oni jej pomagają. 

Ją to chyba wkurwiło bo się rozłączyła. 

Ja przeżywałem jeszcze długo ich wszystkich. 

************************************Dylan************************************

- I to był właśnie mój przyjaciel David. - Oznajmiłam wracając do ogrodu. 

- Pracujesz, aby nazywać chłopakiem?- Jak zwykle, Sammi.

- Niee. Fujj. CO ty?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wiem, przepraszam.Zjebałam troszeczkę zakończenie :c

Podawać snapy proszę
mój to Lucyfer-33